چغور پغور

شما که  30 seconds to Mars که میشناسین که خدا بخواد؟

داشتم الان فکر میکردم که خوب! بعد که طرحم تموم شه چی؟ چیکار کنم؟ کجا؟ چی؟ بعد این زید ما، کی میخواد دست ما رو بگیره ببره خونه بخت؟ اصن دست ما رو میگیره واسه بخت مخت؟ بعد من پاشم برم شهر غریب. نه دوستی نه فامیلی نه اشنایی. نه حتی خیابوناشو بلدم. بعد اونوقت مسئولیت خونه، زندگی، ظرف، کار، زید، خودم.

بعد گفتم من پا شدم اومدم طرح، جاییکه کسی تخمش رو نداشت بیاد. بی کس و کار. همه چیز رو از نو ساختم اینجا. چرا نتونم باز؟

خلاصه که، ارامش مغزی روانی روحی به همراه بلوغ معرفتی شناختی مغزی، چیزی نیست که شما بدستش بیاری و تموم شه بره. بلکه هی از دست میدی، به دست میاری، از دست میدی، به دست میاری.

این یه جاده هست که باید سعی کنم بیشتر توش راه برم تا بخوام نفس تازه کنم. که البته نفس تازه کردن هم ضرورته.

اخرش این شد که تا سکته قلبی نکردم برم دوباره یوگا رو شروع کنم.

فکر میکنم اینکه نظر خودم رو میگم یا واقعیت رو به طرف میگم، خیلی بهتر از این باشه که ببینم طرف داره در منجلاب دست و پا میزنه و صرفا چیزی نمیگم تا احساس بدی به خودش پیدا نکنه.

این خیلی بهتره. به به به ایشون.

و امروز هم کاری کردم که هرگز نمیکردم و نمیکنم. مگر برای او. 

مدتی سردردی شده بودم که به تومور مغزی و من دیگه میگرنی شدم و من دیگه پیر شدم و همه اینها در پکیج استثنایی و طلایی پنیک اتک.

علت؟ کمبود اب بدن

اصولا اکثر مسائل به همین سادگیه.

داشتم فکر میکردم که زیدم بهم خیانت کنه. یه لحظه متوجه شدم که به خاک میشینم. چقدر همه جوره من در تمامی جوانب بهش وابسته ام و چقدر ترسناکه.

دفعه دیگه که مامانم اومد پیشم، هزاران هزاران قرص کافئین میخورم و هزاران بار قربون صدقش میرم.

مامانم دیروز و پدیروز و امروز اومده بود پیشم و من چیکار کردم؟

اینقدر خوابیدم که نگرانم شد. میدونم اینا موقته ولی ناراحت شدم که ناراحتش کردم.

یه دوروزه سخیف مخیف شدم. اخلاقها و شخصیت گوه سابق رو دارم و الان هم یه گوه داره با شما حرف میزنه.

اشکالی نداره. مسیر پیشرفت بالا و پایین داره. مهم شیب نموداره که مثبت باشه یا منفی.

حملات خفیف قلبی. اگه بهم اضافه طرح بدن، خودم رو میندازم جلوی سگ