چغور پغور

امروز هم عمه مامانم فوت شد. دیروز رفته بودم بیمارستان که ببینمش. می گفتن بیاین ببینینش، دیگه رفتنیه.

به من میگفت "عسل". همیشه به این اسم صدام میزد با اینکه اسمم این نیست.

وقتی بیمارستان بودیم، من گفتم یه ذره پیشش میمونم، شماها برین تو حیاط، من میام.

میدونی. تا قبلش که ملت وایساده بودن، همه رفتارها خیلی متظاهرانه بود. انگار شواف باشه که کی بیشتر غمگینه.

بعد که رفتن، من رفتم پیشش، شروع کردم ناز کردنش. شروع کردم حرف واقعی زدن باهاش. بعد یه دفعه یه عدد رو مانیتور که نمیدونم هنوز مال چی بود، از رو ۲۰ شروع کرد هی بالا رفتن شد، ۶۵. هی من حرف میزدم هی اون عدد مونده بود رو ۶۵.

امسال چقدر آدم از دست دادیم. هنوز نصف سال نشده. هنوز که هنوزه داغ پسر خاله خیلی داغه و خوب هم نمیشه جاش. مثلا وسط خندیدنهام یه دفعه یادم میاد اون آدم دیگه نیست. خیلی عجیبه. خیلی.

برای همینه که زندگی عجیبه. همون نوشته بالای وبلاگم. یه روز میمریم و دیگه نیستیم. این خودش خیلی عجیبه.

یک ثانیه میری تو گوشی، هزار و پونصد ساعت از روزت کم میشه.

یک ثانیه نمیری تو گوشی، هزار و پونصد کار ریز و درشت میکنی.

عموما این طوره که وقتی یکی میاد با تو درد و دل میکنه و میگه من فلان مشکل رو دارم، تو میبینی بابا مردم چه چیزهایی رو ناراحتی میدونن. یا اینکه میشینی بهش میگی اگه فلان کار رو کنی جوابه و فلان چیز میتونه راه حل باشه. نه اینکه واقعا داری ادای یه راهکار دادن رو میدی ها. واقعا به نظرت اون مشکل، مشکل بزرگی نیست و یا اینکه میگی خوب تا وقتی راه حلش اینه دیگه چرا غصه؟

واقعا کم بودن چیزهایی که به نظرم واقعا یه مشکل بزرگ‌ میومدن و پشمهام میریخته وقتی طرف داشته تعریف میکرده.

حالا به کل، الان مثلا اگر من غصه دارم، غصه نانوشته دارم، میدونم اگه این رو واسه کسی تعریف کنم، به اندازه من به نظرش مشکلی نمیاد و یا اینکه وقتی راه حل داره یا وقتی راحت شدی یا تا وقتی دست و پات سرجاش هستن و میتونی فلان کار رو کنی، دیگه چرا غصه؟

به اینصورت شد که متوجه شدم، بد نیست گاهی چیزهای خودم رو از یه دریچه بزرگتر ببینم. یعنی اگه همینها رو من در کس دیگه میدیم یا از بالا به مشکلات خودم نگاه کنم، چی میشه تهش؟

واقعا خیلی خیلی ساده تر.

تولدمه. تولدم مبارک.💅