چغور پغور

سه هفته مونده به امتحانم. به نسبت خوبی خوندم ولی فوق‌العاده تو مغزم نخوندم که البته من اون فوق‌العاده تو مغزم احتمالا پیش نمیاد و باید پذیرفت که زندگی اینجور و اونجور و پوستت گاهی جوش میزنه و خودت میتونی اخلاقای رو مخی داشته باشه یا واقعا نمیشه ۴ ساعت پشت سر هم درس خوند چون agitated میشی. یکم کسخل مسخل شدم ولی امیدوارم و انرژیم مثبته. هوا عالیه و تو خونه موندن برای طولانی مدت من رو دچار پوچی و بی‌انگیزگی هر از گاهی میکنه ولی معمولا وقتی به چشمها و خوشحالی مامان و بابام فکر میکنم، خیلی چیزها با قدرت بیشتری حل میشه. برو مینا، برو.

به این فک کردم که اگه با علی آشنا نمیشدم و این شرایط پیش نمیومد، به احتمال ۹۹.۹٪ من یک انسان افسرده، بی‌انگیزه و شکست خورده بودم که احتمالا دست از پا درازتر برمیگشتم ایران چون از نظر مالی و روانی و شغلی نمیتونستم دووم بیارم. و حالا که شرایط نرمالی فراهم شده که من میتونم استعدادهامو نشون بدم و حتی اون شکوفته نشده‌هاشو، بکشم بیرون، به تماشای جهان بگذارم، چه گردونه عجیبی بود از اون حکمت و درد و غم و گریه‌ایی که داشتم. نمیدونم شاید اینکه من تو روستا بزرگ شدم چون بابام دکتر روستا بود ولی خوب بالاخره روستا بود، همیشه یه ضد و نقیضی عجیبی رو باهام همراه اورده. یعنی کلا شخصیت ضد و نقیضی داشتم. نه، شاید واقعا مزدم بوده ولی خیلی قدرش رو میدونم. مرسی خدا(دوباره به خدا معتقد شدم)