چغور پغور

ته دلم به جورایی میدونم که پاس میشم. یعنی امیدوارم که بشم. در کل بعد از اون ماشرومی که خوردم و گرفتم مثل ابر بهار گریه کردم، یک سبکی عجیبی رو چند روز هست که حس میکنم. یعنی من میگم نباید اینو میگذاشتم نقطه شروع و تغییر دوباره‌ام. یعنی تغییر قبلیم با مهاجرتم شروع شد و دومی رو گذاشته بودم برای این زمان اما حالا که این در هاله‌ایی از ابهامه، شاید اصلا باید این رو هم بگذارم داخل پکیج که این صبر یا نشدن گاهی بعضی چیزها هم روی پکیج کائناته.

خلاصه اون پکیج سال جدید رو تکمیل کنم. جدا دوست دارم واقعا خونه جمع کنم. واقعا هم دوست دارم گربه داشته باشیم. خسته شدم از روتین. سریع خسته میشم. ولی روانی موانی بهترم. یعنی ارتباطم رو با ادمها خیلیییی بهتر مدیریت میکنم. اینم از خواص ه. جالبه‌ها. حالا ادامه میدم اگه شد.

خوب. باید وایسم که یه ۳ هفته بگذره و بعد من جواب امتحانم رو بگیرم. میدونی یه حالت خلسه عجیبی رو حس می‌کنم. تقریبا تمام نقاط عطف زندگیم رو روی این لحظه تاریخی گذاشته بودم.

شروع زندگی جمع کردن، پول دراوردن، واقعا یه شغل داشتن، معاشرت، زن خوبی بودن، آدم خوبی بودن، شکوفایی. همه چی رو پیوند زده بودم به این لحظه. برای همین اینجوری ترسیدم و مضطرب شدم. 

واقعا امیدوارم زندگیم شروع بشه.

خدایا، دلمو نشکن. میدونی چقدر تلاش کردم.

خوب، من امتحانم رو دادم. بد هم دادم. یک امتحان استثنایی بود که به عمرم ندیده بودم. ۳ روز پشت سر هم که نتیجه هر کدوم به اون یکی وابسته هست. روز وسطش، چنان پنیک اتک گرفتم و حالم بد شد و چیزهای عجیب غریب تحویل دادم که فقط زل زدم و گریه کردم و بالا اوردم و شب قبلش هم نخوابیدم و رفتم برای امتحان فردای بعدیش. روز اول و روز اخر رو خوب دادم ولی روز وسط رو اصلا نمیدونم چیکار کردم. انگار اصلا خودم نبودم. انگار تو یه دنیای موازی دیگه داشتم میچرخیدم. جدی میگم. تا حالا توی زندیگم اینجوری دچار اضطراب و استرس نبودم. اصلا من خیلی ادم ریلکسیم. یک جوری حالم بد شد که نمیدونم چجوری برات بگم. یک ماه دیگه نتیجه‌اش میاد. یک ماه کشنده. امروز و دیروز فقط گریه کردم. الان بعد از ماهها رفتم بیرون بدوام و وسطش گریه کردم. اومدم خونه رو جمع کنم، وسطش گریه کردم. رفتم حموم، گریه کردم.