چغور پغور

من همیشه از زمان دبیرستان مثلا، دلم می‌خواست کلی دوست داشته باشم و اکیپ‌های باحال داشته باشیم و این‌ها. ولی زندگیم دقیقا برعکس این خواسته پیش رفت و الان می‌شه گفت فقط یه دونه دوست صمیمی دارم (بعدا فهمیدم چه خوب که اینطوری شد اصلا). بعد توی این مدت هی فکر می‌کردم چقدر از این موضوع ناراحتم و خوش به حال اون‌هایی که رفاقت‌های چندین ساله و محکم و زیاد دارن. ولی الان می‌بینم دوست‌های زیاد، مخصوصا از این مدلی که تو داری می‌گی، فقط دردسرن، فقط مشغولیت ذهنی الکی‌ان. وقتی ارتباطم رو با دوست‌هام کم کردم، چون کاملا دغدغه‌هامون فرق می‌کرد، اولش می‌ترسیدم از تنها موندن. الانم دلم می‌خواد گاهی وقت‌ها که مثلا یه نفر باشه و با ذوق برم یک اتفاق قشنگ توی زندگیم رو برش تعریف کنم، ولی بعدش می‌بینم خب که چی. تو فقط الان دلت می‌خواد، بعدا اونقدر اعصابت اون رفتارهاشون رو نمی‌کشه که به شکر خوردن میفتی :)) 

چرت و پرت نوشتم ولی می‌دونم که می‌دونی چی می‌گم. کم رنگ کن برن میم جون :)) هرچقدر که سخت باشه ها، بعدا می‌بینی چقدررر راحت‌تری. اون انرژی رو بذار روی خودت و کسی که دوسش داری، جای دوری نمی‌ره به هر حال.

عاشق عنوان‌هایی‌ام که برای پست‌هات انتخاب می‌کنی. =))

به نظر من که هر چی دورم خلوت تر باشه ذهن و زندگیم آروم تره

عرضه و تقاضا. عرضه رو زیاد کنی ارزون میشی و بی ارزش. کم باش و زیاد بخواه.

راست بگم؟ به نظرم اینارو از زندگیت بریز بیرون.