شاید از خوش شانسیم باشه. ولی فکر نمیکنم که تماما از خوش شانسیم باشه. یادمه که یکی از بچه هامون رفته بود با یه استاد، پایان نامه اش رو ورداشته بود که مذهبی بود. میگف از وقتی که اینکارو کردم مجبورم عکس پروفایلام رو همه رو محجبه بگذارم که با من بد نشه. من همون موقع هم تعجب کردم. اول اینکه اون استاد خشک مذهبی نبود. دوم اینکه خوب اصن باشه که باشه. واقعا خودت رو برای اون محدود می کنی؟
یا توی طرح، من کامل به مدل خودم لباس پوشیدم و رفتار کردم و واقعا هم کسی چیزی به من نگف. در صورتیکه دوستم که طرحش رو شروع کرده داشت مینالید که نه اینها برات پرونده سازی میکن، اینا بدبختت میکنن. اینا فلان. در صورتیکه من طرح ام تموم شد و پرونده ام رو گذاشتم زیر بغلم و اومدم خونه.
میدونم تو مملکت ما، این قضایا ممکنه یهو اتفاقی بیفته و شانسی برات گرون تموم شه ولی واقعا مقدار زیادیش رو "خودمون" برای "خودمون" بوجود میارییم.
بحث من اصن سیاست و مذهب و اینها نیست. اصن نمیخوام وارد اینها بشم. من دارم در مورد یه چیز خیلی کلی تر صحبت میکنم. اینکه شما هی "بترسی" و "بترسی" و هی "خاک تو سر خودت کنی" و هی هی.
بیام یه مثال غیر حکومتی بزنم و مثالهای حکومتیم رو بگذار واسه جاهای مناسبش:))
من یک دوست پسر سوپر روانی داشتم. یعنی جدا روانی بودها:)) نه اینکه بگم اره چون کات کردیم و ازش بدم میومد، میگم روانی بود. نه! واقعا مشکلات روحی شدید داشت. بعد چون من آدم مظلوم و بدبخت و غیر دعوایی بودم، چقدر به مزخرفات این تن میدادم، چقدر باید نظراتم رو قایم میکردم که به نظرات حضرت والا، لطمه ایی وارد نشه و چقدر میدونستم که اصلا تحملش رو ندارم که با این باشم. اما چیکار کردم؟ ادامه دادم و ادامه دادم و هی روانی روانیتر شدم.
بعد یه روز زدم زیر میز و در معدود دفعاتی که باهاش مخالفت کردم، موقعیکه عصبانی شد، شروع نکردم به عذرخواهی. بلکه گفتم آره این نظر منه. و ترکش کردم.
ایا سرطان گرفتم بعدش؟ نه. ایا دستم قطع شد؟ نه.
خودت خودت رو نترسون. هزار بار.