سه شنبه ۳۰ دی ۹۹
از غذا بدم میاد. جالبه والله :))
باید هر روز مطالب بیشتری من باب "خودِ شما و فقط خودِ شما و شما و خودِ شما و شما، در زندگیت وجود داری" بخونم.
من از روش یک کاری رو اینقدر انجام بده که بالا بیاری و ترکش کنی، استفاده میکنم.
این برای دو معضل بزرگ من، یعنی خیلی خوردن و خیلی اخبار دیدن، حل کننده بود.
حالا در حالتی هستم که این زید که دیگه کم کم بهتره بگم این آقا رو هم باید ترک بگویم.
خیلی عجیبه که اولش تو اصن اونها رو نمیخوای و اونها تو رو خیلی میخوان. بعد در روند طبیعت پیش میره و تو به اونا علاقمند میشی و اونا در روند یک طبیعت دیگه پیش میرن و دیگه تو رو نمیخوان.
به راستی بزرگوار که روزگار در حال تکرار خودش هست.
من مشکل اخبار دارم. این یه مشکل جدید هست که حتی فکرش رو هم نمیکردم که یه روزی داشته باشم. مشکل مغزی و غذایی. امّا اخبار رو دیگه یه جای جالبی پنهان شده بود. غنچه کرد و شکفته شد.
هر دفعه به اخبار بر میخورم به خودم میگم بابا ما همه اش یه میمونیم. این میمونها با اون میمونها. ولی اون که نشسته صدر مجلس، میمون نیست. گوهه گوه. کاش با سرطان بمیره.
ولی میپردازیم با پیانو. با زجر و آه پدرم در اومد. به جای اخبار مربوط به میمونها و گوه.
شخصیتم خیلی داره مستقیم میشه. و این خیلی حس خوبیه. احساس میکنم واقعا تفکرات چپی که تزریق میشده توی رسانه، تاثیر منفی گذاشته. همزمان یک چیزی هم خوبه هم بد. واقعا تکلیفت مشخص نیست. سردرگمی و برات تصمیم میگیرن. الان من یک republican واقعی هستم.
میخوام دو بار در روز گوشیم رو چک کنم. صبح العل الطلوع. و شب خیلی دیر وقت.
یکی از اهدافم اینه که اخبار رو اصن اصن پیگیری نکنم. مثلا دارم رد میشم، بهم بگن فلان جا رو هم زدن. اینجوری یعنی. همینجوری از اینکه اینجا هستم و امید داره موج میزنه تو جامعه، خوشحالی داره واسم.