چغور پغور

میخوام وانمود کنم که وقتی راه میرم، زمین به ازای هر قدم، کف پام رو ماچ میکنه میگه قدم رو چشم ما گذاشتی. بعد آخرش همین میشه‌.

ای پرودگار هستی، من چرا لا لا لند رو ندیده بودم؟

یه بیماری روانی منحصر بفردی تو مغزم دارم که فکر میکنم منشا گرفته از روزها و سالهایِ از دست رفته ام هست و اینکه نمیتونم خودم رو ببخشم. حالا این حالت روانی، واقعا از من انرژی میگیره و باعث میشه روزها و ساعتهایی رو از دست بدم. میخوام‌ بزنم تو گوشم هر وقت بهش فکر کردم.

کاش میتونستم خودم رو بغل کنم.

از غذا بدم میاد. جالبه والله :))

باید هر روز مطالب بیشتری من باب "خودِ شما و فقط خودِ شما و شما و خودِ شما و شما، در زندگیت وجود داری" بخونم.

من از روش یک کاری رو اینقدر انجام بده که بالا بیاری و ترکش کنی، استفاده میکنم.

این برای دو معضل بزرگ‌ من، یعنی خیلی خوردن و خیلی اخبار دیدن، حل کننده بود.

حالا در حالتی هستم که این زید که دیگه کم کم بهتره بگم این آقا رو هم باید ترک بگویم.

خیلی عجیبه که اولش تو اصن اونها رو نمیخوای و اونها تو رو خیلی میخوان. بعد در روند طبیعت پیش میره و تو به اونا علاقمند میشی و اونا در روند یک طبیعت دیگه پیش میرن و دیگه تو رو نمیخوان. 

به راستی بزرگوار که روزگار در حال تکرار خودش هست.

امیدوارم زیدم سرطان ریه بگیره🤲🏻

من مشکل اخبار دارم. این یه مشکل جدید هست که حتی فکرش رو هم نمیکردم که یه روزی داشته باشم. مشکل مغزی و غذایی. امّا اخبار رو دیگه یه جای جالبی پنهان شده بود. غنچه کرد و شکفته شد. 

هر دفعه به اخبار بر میخورم به خودم میگم‌ بابا ما همه اش یه میمونیم. این میمونها با اون میمونها. ولی اون که نشسته صدر مجلس، میمون نیست. گوهه گوه. کاش با سرطان بمیره.

ولی میپردازیم با پیانو. با زجر و آه پدرم در اومد. به جای اخبار مربوط به میمونها و گوه.

کاملا از اصلاح جهان نا امیدم‌. به صورت کامل و مطلق.