چغور پغور

اینجورا شدم

من در این مدت فهمیدم که خونه رو تمییز نگه داشتن، غیر ممکنه. غیررر ممکنهههههههههههههههه

برای بار هزارمینیوم، اکانت توییتر رو دی اکتیو کردم. من واقعا میفهمم معتادین به شیشه چه حس و حالی دارن.

اولا که ریدم به این قالب جدیدم و اون قالب قشنگم که ساده بود و مختصر و معرفی گر شخصیت خودم رو در اشتباهی پاک کردم و دوم اینکه 4 هفته مونده به اتمام طرحم و منتظرم تموم شه چون میدونی؟ هر چی باید یاد میگرفتم از این دوران رو یاد گرفتم و یه سری امادگیها در خودم بوجود اوردم ولی برای رفتن برای پرش بعدی واقعا نیاز هست که محیطم از اینجا که بی امکانات و به دور از هر گونه ابادانی هست، جدا شه. این مدلی که، خیلی هم خوب، ما کلی چیز از شما یاد گرفتیم و دستتونم درد نکنه و ما دیگه بریم. خدافظ.

بعد اینکه از خصوصیات اخلاقی بسیار پسندیده ام در گذشته که شامل رقابت طلبی، پشتکار داشتن و میری میگی میخوام این کار رو کنم و میکنی، داره باز در من ظهور پیدا میکنه که شاید این پر ثمرترین بخش قضیه طرح بود. ولی  خیلی هم خوب. ما کلی چیز از شما یاد گرفتیم و دستتونم درد نکنه و ما دیگه بریم. خدافظ.

حالا فهمیدین هیچ امیدی به اینجا نیست؟

چقدر دیروز در حال مرگ و «من دیگه نمیتونم» و «خدایا خدایا تا انقلاب مهدی یه کاراییش کن» بودم و الان «بده من اون کفگیر رو، تو بلد نیستی ولی من خیلی خوشحال و قشنگ و بلدم حتی با اینکه بنزین داره گرون میشه و دیگه ایندفعه به خود خاک میشینیم» هستم.

الانه دیدم من چه تنها بودم همه جا. واقعا همه جا. مثل همینجا.

اگه گفتین دیروز و امروز چقدر گریه کردم؟ هزاران بار. اگه گفتین چرا؟ چون لایه دیگری از خودشناسی رو درنوردیدم. که هر دفعه اش غم انگیزتر میشه. اگه گفتین کیا میدونن گریه و خودشناسی و هزاران بار را؟ شما. شما عزیزان.

یه هزار ساله میخوام زود پاشم و کلی کارای چسان فسان کنم ولی هزار سال هست نتونستم. مثل الان که ساعت ۷:۲۵ بامداد هست و بنده باید ۷:۳۰ از خونه بزنم بیرون

اینکه یه عده اینجا تو رو میخونن و میان که تو رو بخون، یعنی میان می نویسن وبلاگ چغور پغور، همه اینها عجیبه.