چغور پغور

می میریم و دیگه نیستیم. این خودش خیلی عجیبه.

روز چهارم گوه

۳۰ دقیقه مفید دوییدم، ۲۵ دقیقه پیاده روی

غذای رژیمی مرغ تو فر پختم

رفتم سر کار

با اون دختر هندیه که نایس بود، نایس بودم

میدونستم اون دختر عرب پر روئه، باز قراره دیر بیاد به من زنگ بزنه بگه میشه اتاق منو هم اوکی کنی و اینببار گوشیمو گذاشتم تو لاکر که اصلا نبینم و همین شد

یک عالمه رفتم خرید، یه سری براش ارایشی خریدم، دو تا شلوارک ورزشی و یک لباس ورزشی و چند تا لباس زیر و جینگل واسه ریو و ظرف خیلی فوق‌العاده زیبا و خوب برای سر کار( واقعا خوش سلیقه‌ام)

مامانم زنگ زد خیلی خوشحال بود طفلی، چون مامان علی بهش زنگ زده بود و خیالش راحت شده بود.

خلاصه امروز خیلی حالم بهتر بود. خیلی.

۰

روز سوم چالش در تخت

از اون چیزی که فکر میکردم، خیلی غمگینترم. مثلا خودم رو مجبور میکنم که کتاب بخونم، وسط کتاب خوندن، گریه میکنم. دیشب داشتم ورزش شکم میزدم، وسط دراز نشست افتادم به گریه. از تمام ادمهای محل کارم بدم میاد. از خانواده‌ام بدم میاد. علی با اون همه مهربانی، دلم نمیخواد دور و برم باشه. آدم عاقلی خودم رو میدونم و توی این فکرم چه کنم از این منجلاب در بیام، وسطش شروع میکنم به گریه کردن. دوباره نفرتم از مامانم شروع شده. در اینکه من مامی ایشو دارم، اصلا شک و شبه‌ایی نیس. اینکه چرا دارمم، بازم خیلی مشخصه چرا. چند وقت پیش، داشتم حرف میزدم باهاش، میگف این لباسه چیه؟ جدیده؟ هر چیز جدیدی ازم میبینه میگه این چیه؟ چند خریدی؟ عذاب وجدان بهم میده.  مستقیما میگه نه فعلا خوشب نکن تا بعدا. میبینی داشتم فکر میکردم اینهمه خوشحال نبودم و تلاش کردم چونکه بعدا. بعدا لابد تو قبره ایشالله. خوبه باز من میرم سر کار. یکجوری ازش تنفرم شروع شده. از داداشم، از خودم، از امین، از کیارش، از مهسا، از اون دختر عربه. از اون اکیپی که تونستن بوک کنن. از اکثر چیزها و ادمها متنفرم. واقعا نمیدونم چیکار کنم.

۰

روز دوم چالش

رفتن به حموم و سر شستن، ۵۳ کیلو

رفتن به سر کار و دیر نکردن با اینکه امروز خیلی تعمدی دوست داشتم دیر برسم، همیشه زودتر از همه رفته بودم و انگار یک انتقامی وجودم رو گرفته که اصلا میخوام خودم رو به گا بدم ولی عجیب غریب به موقع رسیدم

غذای شیشلیک درست کردم برای علی

طرح گلدون دیدم تا بخرم

نمیدونم تا بوکینگ دو هفته دیگه درس بخونم یا نه اما رمقی برام نمونده. نمیدونم واقعا این زندگی دوزیستی رو چجوری انجام بدم و ادامه تا بره ۸ ماه دیگه که بوکینگ امتحان بشه و اون رو هم باز نتونم.

خسته‌ام واقعا. نمیدونم.

۰

روز یک

خوب‌ حالا که اینجوری شد و‌بگایی، چالش ۷۵ روز سخت رو میریم.

روز اول، خروج از خانه. وزن :۵۳ کیلو

فاقد گواهینامه

فاقد speaking 8

فاقد گوه و‌ زهر مار

۰

روز ۲۰ گوه ساعت ۲:۲۹:۵۹

خوب چیا شد؟ هیچی. گوه.

این مدت مثل یک «خر» درس خوندم. همه چی بر من حرام. درس بخون که سریع امتحان گوه رو بدی، خودت رو نجات بدی از این وضعیت. نتونستم ثبت‌نام کنم.

واقعا ناراحتم چون همه تلاشمو کردم. برو اینترنت دانشگاه رو چک کن. اینترنت UCL، اینترنت خونه این، خونه اون. بهترین جا رو پیدا کن. یه تیم جمع کن که بتونی بوک کنی. بعد در عرض یک دقیقه تمام ۶۰۰ صندلی پر شه. سر همون ثانیه که گفتن کلیک کنی. زندگیم رفت رو امپاز تا ۱۰ ماه دیگه که بخوام دوباره ثبت‌نام کنم. که اصلا باز بتونم، نتونم.

این مدت نمیدونم چیکار کنم. زندگیم خیلی دوزیستی هس. نه میتونم پول درستی در بیارم، نه این دستیاری چیزی داره که بتونم ازش استفاده کنم. همه چی از ماه سوم این بود که کل سیستم nhs رو فهمیدم، خوب حالا مرحله بعد.

کیر 

۰

Miracle

درس

Assignment تکمیل شده

۵۳ کیلو

ورزش ۳۰ روزه

Not overthinking 

skin care

درس

درس

۴

Byeee

مامانم فهمید که با علی دوستم. یعنی داستانش رو‌ بخوام بگم واقعا خنده‌داره به نظرم. حالا میگم داستانش رو، ولی اینجوری داره پیش میره که من و علی قضیه‌امون جدی میشه. حالا منظورم از جدی نه فقط به ظاهر ازدواج اینها که هم دوره و هم ممکنه نشه و هم همه اینها، بلکه بیشتر از همه، اون چیزی که برای هر دومون مهمتر و جالبتره اینه که حضورمون برای هم داره تبدیل به دلگرمی و یک پروسه همیشگی میشه. واقعا از اینکه شبها برسم خونه و علی باشه، حس دلگرمی و خوشحالی بهم دست میده. برای اون هم همینه. خیلی خودمون رو دوست دارم. خیلی عجیب، همدم هم شدیم.🩷🧿

+ این زمانی که دارم اینو مینویسم، خیلی از زمان اون متن بالایی میگذره. یک عالمه نوشتم و واقعا همه‌اشاز دست رفت و من چی بگم که خلاصه‌اش میشه اینکه از وقتی مامانم فهمیده رفته به خاله‌ام‌ گفته که خاله‌امم دوست نزدیک مامان علی هست. خوب خاله‌ام ادم بدجنسیه و مطمئنم رفته بد گفته که اینها از سمت پدری روستا‌زاده هستن که البته درست هم هست. واقعا بدی هم وجود نداره ولی تقریبا همزمان با این اتفاق، رفتارهای علی هم کاملا تغییر کرده. و یه خورده چیزی که نوشتم و پاک شده بود حالت غم و فلسفی داشت ولی این برام خیلی جالب بود که من با شخصیتی که دارم نمیتونم با ادمهای زیادی بگردم و از اون طرف ادمهاییکه از نظر ذهنی و فرهنگی به من میخورن، همیشه بایت فرهنگ متوسط رو به پایین خانواده یا سطح مالی متوسط خودم، باهاشون نتونستم بگردم. حالا که اومدم اینجا و جدا افتادم از اون ریشه ها یا حداقل اینجوری فکر میکردم میشه ولی خوب. تقریبا میشه گفت با ادم پولدارهای ایران دارم میگردم، میبینم سطح تفریح و فکری همه یکیه و‌همیشه اون جیزی بوده که من بودم. ولی خوب چه میشه کرد. سطح خانوادگیم کاملا متفاوته. من حتی اصن این حس رو از مدرسه ابتدایی داشتم که دوست نداشتم مامان با اون سر و وضع بیاد دنبالم مدرسه. کلا از نظر ذهنی نمیتونم با اون ادمها بگردم و از نظر فرهنگی و مالی نمیتونم با این ادمها بگردم. اینکه من شاید متعلق به طبقه خاصی نباشم. از اینجا رونده از اونجا مونده.

موقعیکه داشتم این قسمت دوم رو مینوشتم در چشمام اشک بود. ولی الان فقط خلاصه واقعا ای دونت گیو ا شت.

بای فور نوع(now).

۰

ماه هفتم

یک احساس دین بسیار شدیدی به خانواده و به مامان و بابام میکنم. به داداشم حتی. این میاد تو ذهنم که با این وضع پوند، واقعا من باید کار کنم و پول جمع کنم که داداشم رو بتونم بیارم بیرون. به زحمتهای بابام و چشماش فکر میکنم، اشک تو چشمام جمع میشه. همین الان که این جمله رو نوشتم، اشک تو چشمام جمع شد. به جنم مامانم فکر میکنم. به ذوق کردنش وقتی منو با استایل اینجا میبینه. به مهربونی بی‌نهایت داداشم. به مهربونی بینهایت مامان و بابام. عذاب وجدان میگیرم. وقت تلف میکنم، کار مفید نمیکنم، عذاب وجدان شدید میگیرم و سردرد میشم. میدونم ادم نسبتا کمال‌گرایی هستم اما واقعا با شرایطی که پیش اومده، چاره‌ایی جز تلاش و جون کندن نمونده برام.

 

یهو حس میکنم که برگردم ایران. بعد بخوام دوباره بیام اینجا. نگذارن. استرس. استرس.

 

خانواده من چه گناهی کردن. حالا مامان و بابام راحتترن ایران. داداشم که در عذابه. باید براش یه کاری کنم.

۰

وای واقعا عصبی

+۳ ماه دیگه امتحان اولی رو دارم و باید کلا گوشی رو بگذارم کنار. البته خیلی واقعا برام سخت نیست. تناوبا شده که دو هفته از توییتر و اینستا بیام بیرون و عین خیالمم نباشه. و اینکه بخصوص باید تمرکز زیادی کنم روی کار «عمیق». هم چند تا پادکست در موردش گوش دادم هم کتاب خوندم. هم کاری بوده که همیشه میکردم

+یه موقعهایی واقعا از دست علی کفری میشم. خوب حدودا ۹ سال از من بزرگتره و جدای از این اختلاف سنی، نسبت به هم‌سنهاش هم ادم عاقلیه. باعث میشه بعضی وقتها امر و نهی زیاد به من داشته باشه که واقعا این برام میتونه اذیت کننده باشه. مثلا من تازه اومدم اینجا و توقع داره که که تمام ‌رسومها و خیابونها و رفتارها و داستانها رو بدونم. واقعا نمیتونم خدا شاهده. هی تمام شنبه یکشنبه‌ها با دوستاش در حال برنامه هستیم ولی من دائما از خودم میپرسم اگه اصن یه روزی نبود چی؟ من کی فرصت کردم دایره اجتماعی«خودم» رو بزرگ کنم. 

 

+از نظر مالی دوباره پنیک میکنم. پوند شده ۸۰ تومن. ای ریدم به سر در اخوند.

+کلا دچار فروپاشی روانی و یک روز دیگه فول انرژی و تو میتونی میشم. کاملا خودم هم از این حالت نوسانیم، در عذابم.

+ یه دختر کیری تو توییتر که تو رو درواسی داشتمش، بلاک انبلاک کردم. دارم تلاش میکنم با احوالاتم صادقانه تر برخورد کنم. هر چی توییت ازش میدیدم، مایه عذابم میشد.

+دو تا مصاحبه کاری واسه یه شغل جالب و واقعی رفتم. اینقدر اداشون زیاده که دو دفعه مصاحبه کرده بودم و اون دفعه به بهانه پارت‌تایم بودن من، گفتن ما کسی رو میخوایم که فول‌تایم باشه. بعد یه مرد ایرانیه خودش اومد تو تلگرامم که تو cvات خوب بوده و ما دوباره میخوایم استخدام کنیم و این دفعه کارمون با پارت تایم میشه. دو تا مصاحبه رفتم که هر دو دفعه رو بهم گفتن خوب بودی. یه مصاحبه سوم باید انجام بشه که از مصاحبه دوم تا سوم، حدود ۱۰ روز‌میگذره و من نمیدونم چیکار کنم. به اون مرد ایرانیه مسیج دادم و خیلی جالبه که توییتر هم رو داریم و توییت میزنه ولی جواب مسیج منو نمیده. از این رفتارهاس که منزجر میشم. بعد میگم کس ننه همه به جز خانواده‌ام.

۰

چجوری ادمها برام مهم نباشن؟ یا کلا اکثر ادمها به جز اون موارد خاص.

+ موقع خرید پکیج درس خوندنه، اینترنت وایساد. من دیدم خریداری نشده، دوباره تلاش کردم، نگو شده بوده و دو بار از حسابم کم شده. اینقدر از دست حماقت و ماچالیهای پی در دی مالیم عصبانیم که الان سردرد گرفتم.

 

+ درست شد. پول پکیج دومی رو پس دادن. به چه ارومی و راحتی. یه ایمیل زدم و توضیح دادم. همون روز بررسی کردن و پولم رو پس دادن. فک کنم ایران بودم، باید فاتحه پول رو میخوندم.

 

+ ادمهایی که انگار خیلی قبلتر از ایران اومدن بیرون، انگار بهترن. من خودم تازه اومدم ولی تو این جدیدهامون واقعا تو میتونی مشکلات روانی و خوددرگیری زیاد ببینی. مسیج میدی، جواب نمیدن. یه چیزی میدونن، ازت قایم میکنن. یه حالت بخل و حماقت. نمیدونم شاید من نباید خودم رو درگیر این چیزها و ادمها کنم. نمیدونم چرا گاهی خیلی روشون حساب باز میکنم و بعد خیلی زیاد، ناامید میشم. دست خودم نیست واقعا. حتی اواخر تو ایران دست رو هر ادمی میگذاشتی، فقط گوه.

۰
آرشیو مطالب
طراح قالب : عرفـــ ـــان قدرت گرفته از بلاگ بیان