چغور پغور

یادمه وقتی اولین بار متوجه شدم که میشه بدون سوتین گرفت خوابید، متعجب شدم که چطور ممکنه که میلیونها سال از عمرم داره میگذره و من حتی به مغزم خطور نمیکرد این قضیه. یعنی حتی اصن فکر نمیکردم میشه همچین کاری کرد که حالا اصن بخوام تصمیم بگیرم انجامش بدم یا نه. ولی یه کاری بوده که همیشه دم دستم بوده. ساده بوده. و کیفیت زندگی و خوابهام رو بهتر کرده.
منظورم اینه برام پیش میاد (‌متاسفانه نه چندان ولی تا حدودی کمی چندان) که یکدفعه با یک پدیده ساده و البته دم دستی آشنا میشم که میبینم این همیشه جلوی چشمهام بوده ولی چرا من اصن حتی متوجه اش نمیشدم. و خیلی حیف ام میاد بعدش که کاش حداقل یه ۱۰ سال زودتر میفهمیدم. معمولا این چیزها رو خیلی اتفاقی میفهمم. و بیشتر در جوار ادمهایی که تازه باهاشون اشنا شدم و یا باهوش هستن. که پکیج منحصر بفرده اش زیدم هس که زیر ۱۰ سال میشناسمش پس هنوز بیات نشده و البته باهوشترین و زبلترین ادمی که میشناسم. اصن سوتین رو اون به من گف. گف مونگولی اینکارو نمیکنی؟

دفعه اولی که داشتم کافکا میخوندم اصن نمی فهمیدم چی میگه و عن ام‌ میگرف. ولی الان که میخونم میگم وای از این جمال. امان از این شکوه. فکر کنم واقعا دارم عنتلکت میشم بچه ها.

هر چقدر میگذره میبینم که دارم ردی تر میشم و هی از چیزهای ردی تر بیشتر خوشم میاد و این از این میاد که وقتی دارم بزرگتر میشم، بیشتر دارم خودم رو میشناسم و فهمیدم که یه سری رفتار مفتارهایی که بهم تو مدرسه میگفتن که شما باید اینجوری باشی تو جامعه رو، می فهمم که چون بهم گفته بودن تو مدرسه، داشتم انجامشون میدادم ولی واقعا هیچوقت اونجوری فکر نمیکردم و شخصیت من اینجوری نبوده هیچوقت.

واسه همین میگم جدیدا خیلی حرف میزنم اگه وقتش رو داشته باشم و از انسانهای ردی خیلی خوشم اومده و می بینم که اینها واقعا ردی نبودن هیچوقت. اینا محصولات مشابه از کارخونه چینی ها نبودن صرفا. آیا شما محصولات مشابه از کارخونه چینی ها هستین؟

میخوام عین سگ درس بخونم، ببینم چی میشه. نه جدی میخوام ببینم چی میشه بعدش. 

وبلاگاتون رو که میخونم، می بینم که چقدر خوب و باشعورین. اونجاهاش که سن هاتون رو میفهمم که پشمهایم. این دور و بریهای من خیلی گاون.

شماها کجایین؟

هر دفعه میام تهرون، میفهمم واقعا "پایتخت" هس و ما همه شهرستانی بیش نیستیم.

نکته دیگه اینکه من باز حالم یک جوریه که خودم میدونم چرا. علتهاش و ادمهاش رو هم میدونم. راه حل اش هم فقط دوریه. منتظرم دور شم و دور شیم.

دوست دارم بزرگتر و قشنگتر و راحتتر شم. 

یک دعوایی کردم با خاله ام که دست مریزاد!

بالاخره این زنیکه پررو باید یه حرفهایی رو میشنید.

ساعت ۱۲:۳۰ شب هست و من باید یک ویس ۳ ساعته درسی گوش بدم. خسته نیستم و این جالبه. دوست دارم اینکارو بکنم و این جالبه. با کورنومتر درس میخونم و چقدر اینجوری آدم "کمتر درس خوندنش" معلوم میشه و این جالبه. ۹ ماه وقت دارم که زمان کمیه. میخوام یه بار یه بار یه بار یه بار یه کاری کنم که تا آخر عمر در موردش حرف بزنم و این جالبه.

    دست فرستنده را می فشاریم.

الان خیلی خیلی خیلی سردرد دارم چونکه اخبار رو مرور کرد. اَه اَه.

تیکه تیکه شین.

من واقعا مستحق بهترینها هستم. واقعا هستم. نه که گوه اضافی بخورم.